Μια τσιγγάνα που έσφιξε τα δόντια, πήγε σε ηλικία 12 ετών για πρώτη φορά σχολείο και κατάφερε να ξεφύγει από την προκαθορισμένη μοίρα της, είναι η Λυδία Τζεβάτογλου, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Βέροια.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βέροια, πέρασα δύσκολα παιδικά χρονιά, από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου σε ηλικία 7 ετών να μαγειρεύω και να κάνω όλες τις δουλείες του σπιτιού. Οι γονείς μου δούλευαν στα χωράφια πάρα πολλές ώρες, εγώ έπρεπε να προσέχω τα αδέρφια μου και το σπίτι. Όταν ήμουν 9 ετών, μειώθηκαν αρκετά τα μεροκάματα που έκαναν οι γονείς μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μετακομίσουμε στην Αθήνα. Δυσκολευτήκαμε αρκετά στην αρχή, δεν ήμασταν αποδεκτοί, μαζεύαμε σίδερα από εδώ και από εκεί», δήλωσε χαρακτηριστικά η Λυδία.
Παρά τις δυσκολίες που έζησαν τους πρώτους μήνες της μετεγκατάστασής τους, η Ελληνίδα τσιγγάνα αποφασίζει πως θέλει να ξεκινήσει το σχολείο. «Τα ξαδέρφια μου, πηγαίναν σε Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας που λειτουργούσε στην περιοχή μας, έτσι πήρα την απόφαση και εγώ πως θέλω να μάθω γράμματα. Ξεκίνησα να πηγαίνω, τα τρία μικρά μου αδέλφια αγκαλιά, καθώς δεν είχα που να τα αφήσω. Μου άρεσε πολύ! Έμαθα να παίζω. Δεν ήξερα τι είναι οι κούκλες, τα παιχνίδια... Μου έμαθαν να τρώω σωστά, να πλένω τα χέρια μου, να γράφω, να διαβάζω».
Στο Κεραμεικό σε ηλικία 12 ετών η Λυδία ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα ως μαθήτρια στο Δημοτικό σχολείο. «Η αρχή ήταν πολύ δύσκολη για εμένα. Ξεκίνησα το σχολείο σε ηλικία 12 ετών, από την Πέμπτη Δημοτικού, λόγω της έλλειψης λεξιλογίου που είχα δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Μου μιλούσε ο δάσκαλος και δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Ωστόσο δεν μου είχε μείνει αίσθηση καλή, ούτε από τον δάσκαλο που είχα τότε, ούτε από τους συμμαθητές μου. Δεν με ήθελαν, δεν είχα παρέες, η ανάγκη όμως της μόρφωσης με έκανε να σφίξω τα δόντια και να τα υποστώ όλα... Απογοητεύτηκα πολύ, αλλά ταυτόχρονα πείσμωσα».
Η επιθυμία να αλλάξει τη ζωή της ήταν το κίνητρο που χρειαζόταν για να φτάσει μέχρι τις Πανελλήνιες. Εκεί, έρχεται ένα άσχημο περιστατικό που της στοίχησε αρκετά, όπως αναφέρει η ίδια: «Λίγο πριν τις Πανελλήνιες ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που είχαμε εντελώς ξαφνικά και μας ζήτησε να φύγουμε από το σπίτι, οι γονείς μου αρνήθηκαν, ήταν τυπικοί σε όλες τις πληρωμές. Μετά από λίγο καιρό για να μας αναγκάσει να φύγουμε μας έκοψε το νερό, το ρεύμα, όλα... Αναγκαστήκαμε και ζήσαμε εκεί χωρίς νερό και φως μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να ψάχνω το δίκαιο και ποιος είναι αυτός που σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να μας βοηθήσει. Ψάχνοντας, βρήκα πως αρμόδιος είναι ο κοινωνικός λειτουργός, γι' αυτό και αποφάσισα να σπουδάσω και εγώ και να εξασκήσω το συγκεκριμένο επάγγελμα».
