Στο πλαίσιο μιας καθαρά λογιστικής λογικής, που εστιάζει γύρω από αριθμούς και όχι γύρω από ανθρώπους, κινείται ο νέος κανονισμός της ΚΕΠΑ δήμου Βέροιας, που ψηφίστηκε στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της περασμένης Τετάρτης. Ένας κανονισμός αντίγραφο αντίστοιχου προ δεκαετίας, ως εκ τούτου αναχρονιστικός, με τιμολογιακές αναπροσαρμογές και μόνο, χωρίς καμία σχέση με σύγχρονους τρόπους διαχείρισης και λειτουργίας αντίστοιχων χώρων (Μέγαρα Μουσικής, σύγχρονα θέατρα, σύγχρονα Συνεδριακά Κέντρα κ.λπ.). Αλλά και καθόλου ευέλικτος ή υποστηρικτικός προς κάθε Επιστημονικό Φορέα, Πολιτιστικό Σύλλογο, την Εκπαιδευτική Κοινότητα αλλά και Ιδιωτικούς Φορείς Πολιτισμού (Ωδεία, Σχολές Χορού, ομάδες κ.ά.), χωρίς κανένα κίνητρο συνέργειας, αντιθέτως εκπέμποντας αποθαρρυντικά μηνύματα προς κάθε ενδιαφερόμενο - πλην εξαιρέσεων. Ένας κανονισμός χωρίς αναπτυξιακή διάσταση, χωρίς π.χ. καμία αναφορά και καμία στόχευση σε Συνέδρια, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή εσόδων και ανάσα για την ΚΕΠΑ και τον δήμο.
Δυστυχώς όλο αυτό θυμίζει την προβληματική διαχείριση που συνέβαινε επί Ενιαίου Φορέα Πολιτισμού Δήμου Βέροιας, τρία καρπούζια δηλαδή κάτω από μία μασχάλη (ΔΕΤΟΠΟΚΑ, ΚΠΠΕ και ΔΗΠΕΘΕ) και με εκατοντάδες προβλήματα να διαιωνίζονται και να μπαίνουν κάτω από το χαλί. Ελπίζουμε να μην επαληθευτεί ο Παύλος Παυλίδης, που χαριτολογώντας πρόβλεψε ότι «μετά από κάποια χρόνια μπορεί κάποιοι να μας βρίζουν γι’ αυτό που ψηφίσαμε».
Άξιες σχολιασμού και οι επιμέρους τοποθετήσεις:
Κώστας Ρίζος, πρόεδρος ΚΕΠΑ: Εξήρε την αγαστή συνεργασία της ΚΕΠΑ με το ΔΗΠΕΘΕ. Μάλιστα τόνισε πως ο εν λόγω κανονισμός κατατίθεται με την απόλυτα σύμφωνη γνώμη του δ.σ. και της υπηρεσίας. Εμφανής η προσπάθεια διασφάλισης του ΔΗΠΕΘΕ, δεν έγινε ωστόσο καμία αναφορά από τον κ. Ρίζο στις δράσεις της ΚΕΠΑ. Γεγονός είναι ότι η άλλοτε υπερδραστήρια επιχείρηση πολιτισμού του δήμου Βέροιας παραμένει ανενεργή (σίγουρα όχι ελέω Covid 19) και με μηδαμινή παρουσία αυτό το διάστημα.
Αντώνης Μαρκούλης, εκ της μειοψηφίας: Πρότεινε να αποσυρθεί ο εν λόγω κανονισμός και να κατατεθεί νέος, που να προβλέπει θέματα ουσίας όπως η στήριξη των πολιτιστικών συλλόγων. Μάλιστα εντόπισε και μελλοντικό πρόβλημα που θα δημιουργεί με τη διάθεση των χώρων στη Μητρόπολη.
Γιώργος Μιχαηλίδης, π. πρόεδρος ΚΕΠΑ: ‘Άδειασε’ τη διοίκηση του δήμου και της ΚΕΠΑ, λέγοντας πως ο εν λόγω κανονισμός είναι κατ’ ουσίαν ο ίδιος με αυτόν που εισήγαγε ο ίδιος ως πρόεδρος το 2011. Πρότεινε ή να αποσυρθεί τελείως και να επανέλθει ως άλλο κείμενο ή να ψηφιστεί αυτούσιος. Ο ίδιος τελικά τον ψήφισε, όπως και οι ‘Συνδημότες’.
Λεωνίδας Ακριβόπουλος, επίσης π. πρόεδρος ΚΕΠΑ: Εξέφρασε επιφυλάξεις για τη δωρεάν παραχώρηση του Χώρου Τεχνών για 10 μόνο μέρες τον χρόνο στους πολιτιστικούς συλλόγους. Τέλος, άφησε να εννοηθεί ότι τα περί αρμονικών σχέσεων ΚΕΠΑ-ΔΗΠΕΘΕ δεν υφίστανται, προτείνοντας ανεξάρτητη αρχή ως διαιτησία.
Θεόφιλος Κορωνάς: τ. πρόεδρος ΚΕΠΑ: Τόνισε ότι ο κανονισμός πράγματι δεν στηρίζει τους πολιτιστικούς συλλόγους, που στην εποχή μας το έχουν περισσότερο ανάγκη από ποτέ γιατί είναι αποδεκατισμένοι. Για τη σχέση ΚΕΠΑ-ΔΗΠΕΘΕ, όπως περιγράφηκε από τον κ. Ρίζο, υπογράμμισε ότι οι αρμονικές σχέσεις δεν προϋποθέτουν δεσμεύσεις, είναι οξύμωρο. Σχολιάζοντας τη νέα τακτική Ρίζου ότι όποια απόφαση του δ.σ. του ΔΗΠΕΘΕ είναι δεσμευτική για τη διαχειρίστρια των χώρων, ΚΕΠΑ, τόνισε: «Αυτό είναι κάτι πρωτοφανές. Αντί να αμβλύνει, θα οξύνει τις όποιες αντιπαραθέσεις». Ο τέως πρόεδρος έκλεισε την τοποθέτησή του ως εξής:
«Εισάγετε έναν κανονισμό διαχείρισης και λειτουργίας της ΚΕΠΑ, που όμως δεν περιλαμβάνει πουθενά την ΚΕΠΑ και τις δράσεις της. Μιλάτε για επίλυση διαφορών μεταξύ των Φορέων από Επιτροπή, που θα αποτελείται από τους διαφωνούντες. Τι είναι όλα αυτά;» Δεν πήρε απάντηση, πέρα από το: «Μην τον ψηφίζετε» από τον κ. Ρίζο.
Η ταμπακιέρα.
1. Είναι πράγματι λυπηρό και όχι αντάξιο της ιστορίας της ΚΕΠΑ να εισαγάγει το 2022 έναν καθαρά εσωστρεφή και διαχειριστικό κανονισμό λειτουργίας, χωρίς καμία αναπτυξιακή διάσταση, με μόνο εισπρακτική και οικονομίστικη (κάποιοι θα έλεγαν… μπακαλίστικη) λογική.
2. Είναι πέρα από κάθε λογική να γίνεται λόγος για επίλυση διαφορών των δύο δομών πολιτισμού από επιτροπή ή ακόμη και ανεξάρτητη αρχή. Η πρακτική αυτή επί της ουσίας ακυρώνει τον δήμαρχο, ως επικεφαλής της διοίκησης και έχοντα το τελικό πρόσταγμα επί όλων των θεμάτων στη δημοτική ομάδα. Αρκεί να έχει τη βούληση να το κάνει.
